Dat blijkt maar in Corona-tijd. We leven nu al vier-en-een-halve maand zonder livemuziek, concerten en festivals, en we leven nog. Nou ja de muzikanten iets minder maar het leven kan door.
We realiseren ons echter weinig hoe eentonig het leven is zonder kunst, zonder boeken, films, muziek, schilderijen etc. En sterker nog, het delen van die kunst, het gemeenschappelijk beleven ervan.
In het begin van de Corona-tijd werd duidelijk wat nuttige beroepen zijn. Nou daar was een muzikant niet bij. Nee die zouden dingen maken voor zichzelf. Zoiets zelfzuchtigs, je eigen gevoel uiten.
Nu zie je hoeveel lef je daarvoor moet hebben, iets voor jezelf maken, het daarna delen met de wereld, het kenbaar maken, herkenbaar zijn en daardoor troost kunnen bieden, of juist de fun vermeerderen door het te delen.
Toen ik voor eerst Louis Cole hoorde werd ik daar zo blij van. Louis brengt de muziek weer een stap verder door funk en hiphop te combineren met bigband of grote orkestratie, en heel veel gekte en show.
Dagen heb ik lopen nagenieten van zijn verrassingsoptreden in de Zwarte Ruiter vorig jaar zomer.
Muziek, cultuur, ik kan niet zonder, het is het eerste wat ik heb, het is het laatste wat ik heb.
Geert-Jan
eigenaar MusicLab